Eloïse Ptito-Echeverria is een textielontwerper, oorspronkelijk uit Montreal, maar momenteel gevestigd in Amsterdam. Gedreven door intelligent printen en ethisch ontwerp, bezit ze een bijzondere voorliefde voor textiel, borduurwerk en kleur. Na het afronden van haar opleiding Beeldende Kunst in 2011 woonde ze een jaar in Santiago, Chili, waar ze werd opgeleid in handborduurwerk, Rococo en Shibori. Ze studeerde ook Precolumbiaans-Andina-textiel bij l’Universidad Catolica de Diseño.
Deze zomer is er in het Weverijmuseum een wel heel bijzondere tentoonstelling. Het museum heeft de unieke kans gekregen om uit de rijke collectie van privéverzamelaars Adri van Hoegee en G. van der Linden, van het voormalige Zijdemuseum In Meliskerke, een selectie te mogen maken van diverse kimono’s en accessoires. De kimono is een van de meest tot de verbeelding sprekende kledingstukken. Hét culturele icoon van Japan kent een lange geschiedenis, dat van het losvallende hofgewaad uitgroeide tot de elegante en tijdloze nationale dracht van Japan. Het woord kimono, wat betekent “het ding om te dragen” is een T-vormige gewaad voor zowel mannen, vrouwen als kinderen. Het Weverijmuseum in Geldrop heeft de unieke gelegenheid een selectie te tonen uit de omvangrijke kimonocollectie uit de periode 1870-1990. De tentoonstelling neemt de bezoeker mee in de fascinerende wereld van de kimono.
De strijd van tien vrouwen met de elementen leverde een bijzondere collectie textielkunst op. Onder de naam Windkracht 10 tonen tien textielkunstenaars gezamenlijk hun werk in de tuin van Japanmuseum SieboldHuis. Ze hebben zich hierbij laten inspireren door de collectie van het museum.
Vanaf de eerste week van de coronapandemie maakt textielkunstenaar Irma Frijlink kunstkapjes. Op deze wijze wil ze deze bijzondere tijd vastleggen. De kunstkapjes geven zowel persoonlijke gebeurtenissen tijdens de pandemie weer als algemene zaken die haar opvallen. Denk bijvoorbeeld aan de bejaarden die in het begin geheel afgesloten werden van de buitenwereld waarbij zij geen naasten mochten ontvangen, met alle gevolgen van dien. Maar bijvoorbeeld ook de kunst- en cultuurinstellingen die lange tijd gesloten moesten blijven of Koningsdag dat al twee jaar op rij op een andere wijze ingevuld moest worden. Het is ondertussen een historisch document geworden van een tijdperk dat zeker in de geschiedenisboeken terecht zal komen. Het project is nog niet afgerond. Zolang er nog beperkende maatregelen zijn gaat Frijlink door met het vervaardigen van kunstkapjes, iedere week één.
Rademakers Gallery zal op Art Rotterdam het werk tonen van twee textielkunstenaars: Joana en Leonie Schneider.
Als Zuid-Afrikaanse immigrant in Nederland is Pascale Theron een moderne nomade, op zoek naar ‘thuis’. Tussen Wal en Schip is een solotentoonstelling die haar positie in de wereld weerspiegelt. Het vertelt, met behulp van illustraties, textielkunstwerken, handgemaakte ambachten en video’s, over de identiteitscrisis van een moderne witte Zuid-Afrikaan die zich in het buitenland probeert te vestigen. Het vat de bekende noties van ’thuis’ en maakt het bewustzijn bekend van het effect dat het Europese kolonialisme had op Zuid-Afrika.
Beeldend kunstenaar en curator Florence Husen (Marrakech, 1952) organiseert in de Kunstruimte de Melkfabriek, s’-Hertogenbosch een expositie met alleen maar vrouwelijke kunstenaars. Niet vanuit een activistische of feministische houding of vanuit een politiek correcte keuze. Hoewel het promoten van vrouwelijke kunstenaars in haar ogen zeker geen kwaad kan, betreft het hier een specifieke groep van talentvolle kunstenaars, die haar tijdens haar werkzame leven hebben geïnspireerd, gemotiveerd en gesteund. Met textielkunst van Margriet Thissen (zie hiernaast).
In de tuin van galerie PHŒBUS• Rotterdam bouwde Regula Maria Müller een tent, waarvoor een achttiende-eeuwse ets in het Rijksmuseum over de tulpomanie de inspiratiebron was: ‘Floraes Gecks-kap’. Op de prent vergaderen de tulpenhandelen, de ‘kappisten’. 1637 was het hoogtepunt van de tulpomanie, de tijd waarin een tulpenbol evenveel waard was (5000 gulden) als een grachtenpand in Amsterdam. De ‘Gekskap’ van Regula heeft de vorm van een uitvergrote tulp. Een achthoekige, stevige houten structuur, met dik rood vilt bekleed en een groene ‘kap’, een puntmuts met natuurlijk – zoals eerder bij Regula in de ‘Kroon voor de `Vergeetachtigheid’ – gehaakte slierten, eindigend in koperen belletjes. In de tent horizontale balken, waarop enkele keramische ‘Tulpschalen’, waarin borduursels, bladgoud en belletjes, soms gedroogde tulpenblaadjes.
Negen regionale kunstenaars, onder wie Barbara Polderman, presenteren hun werk in de Arnhemse galerie Plaatsmaken. Er is gekozen voor inzendingen die ieder op een manier ‘macht’ onderzoeken. Hoe ziet dat eruit, zijn het anonieme epauletten van een soldatenkostuum die je je herinnert? Een losgebroken paard, met wapperende manen als symbool voor herwonnen vrijheid? Maar macht is niet alleen masculien, het is ook een virus dat ons in de greep houdt, de terreur van de overconsumptie en de wens de natuur volledig te willen beheersen.
Met “Origami for Life”, een project van de Belgische ontwerper Charles Kaisin, versieren meer dan 20.000 papieren kraanvogels de grote hal van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. Deze gigantische installatie – 5m hoog en 16m lang – is een participatief kunstwerk dat het daglicht zag tijdens de eerste lockdown in maart 2020. Charles Kaisin nodigde het publiek uit om zelf origami te vouwen en naar hem op te sturen. Voor elke ingezamelde origami, boden mecenassen financiële steun aan het wetenschappelijk onderzoek in de strijd tegen Covid-19.