Corona-expo-32
Corina Koolen over "México Textil", breien als hobby, en textielkunst
Literatuurwetenschapper Corina Koolen was onlangs in het nieuws vanwege haar proefschrift Reading beyond the female, waaruit blijkt dat vrouwelijke auteurs literair nog steeds lager gewaardeerd worden dan mannen. Afgelopen week was ze in Mexico-Stad voor een congres én bezocht ze in haar vrije tijd de tentoonstelling “México Textil”. Terwijl ze nog herstelt van een jetlag spreken we over haar belangstelling voor textielkunst.
Tekst: Wouter de Vries
Hoe heb je het gehad in Mexico-Stad?
“Ik was er om een paper te presenteren – van tevoren was ik wel bang gemaakt dat het er gevaarlijk is en dat er ontvoeringen plaatsvinden. Je kunt beter bepaalde wijken mijden en niet met al te dure spullen rondlopen. Maar het was echt een heel goed verblijf. Met een bevriende collega die er geboren en getogen is, heb ik lekker gegeten en ben ik uit stappen geweest. En ik heb een aantal musea bezocht.”
Museo De Arte Popular, kleurrijke figuren van papier-maché (foto: Corina Koolen)
“Ik vind het jammer dat het aanbod aan textielkunst in Nederlandse musea zo smal is.”
Op Facebook berichtte je enthousiast over een tentoonstelling over textielkunst.
“Ja, daar ben ik ook altijd bewust naar op zoek. Wat ik mooi en spannend vind aan textielkunst is dat je – meer dan in bijvoorbeeld schilderkunst – met diepte, materiaal en tastbaarheid kunt spelen. In Mexico-Stad bezocht ik het Museo De Arte Popular waar ze alledaagse gebruiksvoorwerpen tonen, zoals votiefbeeldjes, folklore, hoofdtooien, maskers en kleurrijke papier-maché-achtige figuren. Dat is hun vaste collectie, en die is al heel mooi.”
Welke werken spraken je het meest aan?
“Naast de vaste collectie bezocht ik de tijdelijke expositie “México Textil”, over de belangrijke rol die textiel speelt in het dagelijks leven. Ik zag er een blouse, die was heel gedetailleerd en prachtig geborduurd, het stelde een soort bloementuin voor. Ik kon niet ophouden ernaar te kijken. En ik vond er een mooie collectie rebozo’s, kleine rechthoekige sjaals die worden gebruikt om baby’s in te dragen. Mijn dochter heb ik er zelf ook in gedragen. In het Westen zijn wij die cultuur kwijtgeraakt, maar inmiddels zijn draagdoeken weer helemaal hip geworden en wordt er in de “draagscene” veel geld mee verdiend. En dat terwijl het een oude traditie is; het was mooi om in Mexico de oorspronkelijke rebozo’s te zien.”
Museo De Arte Popular, geborduurde blouses (foto: Corina Koolen)
Hoe is je liefde voor textiel eigenlijk ontstaan?
Lachend: “Een jaar of vijftien geleden, toen besloot ik dat ik – naast het lezen – een hobby wilde. Ik ben toen een paar dingen gaan uitproberen en het breien is blijven plakken. Ik gebruikte eerst alleen Zeeman-garen, later leerde ik andere materialen kennen. Tot nu toe heb ik vooral aan de hand van patronen gebreid, maar ik wil daar wat van afwijken, vind het leuk om de breedte in te gaan. Daarom ga ik binnenkort bij Ja, Wol in Rotterdam de workshop “Wol Borduren” volgen. Overigens moest ik in het begin wel wat schroom overwinnen om mensen over mijn hobby te vertellen. Het is nog steeds zo dat mensen er niet heel erg te koop mee lopen. Maar ik doe dit, omdat ik het leuk vind. En ik laat het tegenwoordig ook duidelijk zien.”
Museo De Arte Popular, rebozo (foto: Corina Koolen)
“Het is onzinnig dat puur op basis van het gebruikte materiaal een werk minder gewaardeerd wordt.”
Je houdt je bezig met gender, met de onderwaardering van vrouwen in met name de literatuur. Hoe kijk je vanuit die invalshoek aan tegen textielkunst?
“Dat is er onlosmakelijk mee verbonden. Textielkunst wordt wel onder de zogenaamde “decoratieve kunsten” geschaard, maar het is onzinnig om dit onderscheid te maken puur op basis van het materiaal dat is gebruikt. Ik denk dat het een manier is om iets uit te sluiten wat traditioneel meer door vrouwen gedaan wordt. En daar ben ik sowieso op tegen.”
Hoe wordt deze onderwaardering van textielkunst volgens jou zichtbaar?
“Ik vind het jammer dat het aanbod aan textielkunst in Nederlandse musea zo smal is. De tentoonstelling “Voor de draad ermee!” in het Gorcums Museum is daarop een positieve uitzondering, en laat zien dat textielkunst niet simpelweg als decoratief weggezet hoeft te worden. Toch las ik daar op een bordje bij het werk van een man dat hij expres een techniek heeft gebruikt die niet zo hoog gewaardeerd wordt, en dat hij normaal gesproken wél materialen en technieken gebruikt die breed geaccepteerd worden. Het is veelzeggend dat bij de werken van de vrouwen een dergelijke tekst ontbrak.”
Dit vind je vast ook leuk
Blog: De kunstenaar als ondernemer: hoe laat je je (werk) zien?
Andrea Noeske-Porada exposeert met "See and Notice" in High Five Art
Expositie: de grafische wandkleden van Jan Hendrix in het Bonnefanten