Arna Óttarsdóttir maakt wandtapijten van krabbels en schetsen

De spanning tussen wat men op het gebied van weven als kostbaar beschouwt (wandtapijten), en wat als van weinig waarde (huishoudtextiel), heeft de interesse van Arna Óttarsdóttir (1986). Het dagelijks leven en onbeduidende dingen vormen haar inspiratiebron. Schetsen en krabbels werkt de IJslandse kunstenaar uit tot grote wandtapijten.

Tekst: Dorothé Swinkels

Hoe kwam je bij weven als techniek terecht?

“Toevallig. Ik bekijk altijd veel online. Rond 2010 begon ik blogs over textiel te lezen. Vooral weven wekte mijn interesse, zodanig dat ik het zelf ben gaan proberen. Eerst op een raam, later op een tweeschachtsgetouw. Dat heeft als voordeel dat je sneller en groter kunt werken, en als nadeel dat je slechts dat deel waaraan je weeft, overziet. De rest is opgeboomd. Weven past bij mij; de herhaling, de traagheid. Ik ben autodidact en zie mijzelf als een naïeve weefster die nog veel kan leren. Het is voor mij belangrijk om zelf mijn weefwerk uit te voeren. Je ziet dan het eigen handschrift.”