Het onstuitbare verlangen naar bezieling van Anna van Bohemen

Voor de Nederlandse kunstenaar Anna van Bohemen (1946) draait het in haar werk om materialen: verweerd hout, roestig ijzer, textiel met een geschiedenis, oude documenten. Die bewerkt ze met technieken die ze soms zelf heeft bedacht, maar altijd bijzonder goed beheerst. Anna werkt zowel ambachtelijk en procesmatig, als direct en emotioneel.

Tekst: Dorothé Swinkels

Tijdens vakanties bij haar Poolse grootouders kwam Anna van Bohemen in aanraking met de toen vernieuwende Poolse weef- en textielkunst. Magdalena Abakanowicz was haar grote voorbeeld. Later, aan de kunstacademie, kon ze vrijelijk experimenteren met gebruikelijke en – vooral – ongebruikelijke materialen.

“Ik scheurde mijn vellen in stukjes, maakte ze nat, kreukte ze, en naaide het geheel weer aan elkaar.”

Scheuren

“We schilderden bijvoorbeeld niet op doek maar op een soort dik bruin pakpapier”, vertelt Anna. “Waarschijnlijk omdat mijn schilderprestaties mij niet bevielen, scheurde ik mijn vellen in stukjes, maakte ze nat, kreukte ze, en naaide het geheel weer aan elkaar, om het vervolgens in olie of was te dompelen. Mijn voorkeur ging uiteindelijk uit naar textiel. Ik studeerde af met manshoge objecten van in was gedompeld textiel gevuld met stro.”