Barbara Franc maakt dieren van restmateriaal
Geen zachte ornamenten maar harde structuren in Janis Ledwell-Hunts macramé
De Canadese kunstenaar Janis Ledwell-Hunt (1981) maakt werk van het residu van verschillende industrieën: textielafval, aangespoeld marien plastic en afgedankte metalen machineonderdelen. Materialen die anders op de afvalberg zouden belanden, worden in haar werk opnieuw ingezet om werkelijk en denkbeeldig relaties tussen mens en natuur tastbaar te maken. Zo onderzoekt deze fragiele verwevenheid te midden een tijdperk van ecologische crisis.
Tekst: Karmen Samson
Voor Janis is macramé geen nostalgisch handwerk, maar een daad van verzet. Door bewust de term macramé te gebruiken om haar werk te definiëren, weigert ze de traditie te laten verdwijnen achter neutralere begrippen zoals ‘knopen’ of ‘weven’. Elke knoop ziet ze als een syntaxis van materiaal, een kleine zelfstandige sculptuur. Het repetitieve knopen verandert in een methode om verhalen te vangen die gaan over zorg, duurzaamheid en de dunne lijn tussen fragiliteit en kracht.
Suspension, (2023), 104 cm x 61 cm x 61 cm, Gerecycled katoen, gevlochten polyesterkoord, aluminiumdraad, gepoedercoat staal, Macramé, stikwerk, Metaalbewerker: Loren Wilson.
‘Ik werk graag binnen de gevaarlijke én veelbelovende zones’
Knopen als autonome vormen
Haar macramétechniek ontwikkelde Ledwell-Hunt grotendeels autodidactisch en is essentieel geweest voor het vormen van haar sculpturale taal. ‘In tegenstelling tot een steek hoeven knopen niet door een ander materiaal te gaan om hun vorm te behouden; ze worden gevormd wanneer een materiaal aan een ander deel van zichzelf wordt bevestigd. Op deze manier zie ik knopen als zelfstandige structuren.’ Haar werk krijgt zo een stevigheid die haaks staat op het heersende idee dat textiel zacht of fragiel is.
Marlo's Lever, (2025), 48 cm x 43 cm x 15 cm, Gerecycled marien afvalplastic (PVC), gevlochten polyesterkoord, gerecycled katoenen koord, aluminiumdraad, stalen armatuur, Macramé.
Nieuwe ecologische verwantschappen
Recentelijk werkt Janis veel met aangespoeld touw en plastic. ‘Deels omdat dit soort marien afval dingen kan doen die zachte, plantaardige vezels niet kunnen; en deels omdat het een materiaal is dat op zee is achtergelaten en onbeperkte ecologische schade veroorzaakt.’ Door dit materiaal te gebruiken wil Janis hier kritiek op geven, maar onderzoeken hoe nieuwe ecologische verwantschappen ontstaan; microplastics zijn immers steeds vaker terug te vinden in het menselijk lichaam. ‘Levendige lichamen bestaan steeds meer uit plastic. Er bestaat geen natuurlijke wereld die onaangetast is gebleven door de industriële neiging tot overmatige plasticproductie.’
Bird & Bloodle, (2024), 61 cm x 43 cm x 56 cm, Gerecycled katoenen koord, gevlochten polyesterkoord, aluminiumdraad, gepoedercoat staal, Macramé, coiling, stikwerk, Metaalbewerker: Loren Wilson.
Werken in veelbelovende zones
Haar sculpturen zijn organisch, industrieel en geometrisch. Een vis die oplost in inkt, een vogel die bedekt raakt door zwammen, of een bloem die uit een kluwen afval groeit – telkens staat een metamorfose binnen een gecontracteerde context centraal. ‘Ik werk graag binnen de gevaarlijke én veelbelovende zones waar deze drie elkaar overlappen.’
https://www.instagram.com/janisledwellhunt/
brief[/button]
Meer
Monique Day-Wilde zit in het hart van de natuur
Itamar Yehiel’s driedimensionale interpretaties van natuurlijke objecten
Labour of Love bij High Five Art