Nicole Pyles weeft in geheimschrift over medische misère

De Amerikaanse kunstenaar Nicole Pyles (1991) abstraheert in haar weefsels verhalen over persoonlijke ervaringen, herinneringen aan bepaalde gesprekken en poëzie. Ze veroorzaakt bewust verwarring door in bepaalde werken een zelfontworpen geheimschrift te gebruiken dat de leesbaarheid van autobiografische uitgangspunten verhindert.

Tekst: Dorothé Swinkels

De laatste jaren is de primaire focus van haar werk, zo vertelt ze, "chronische pijn en medische trauma’s. Ik begin met een concept, thema of citaat dat ik wil uitwerken en dan volgt het kiezen van materiaal. Werk over mijn fysieke gezondheid maak ik meestal van handgeweven stof en/of handgesponnen garen. Bij verwijzing naar het bed, verband houdend met mijn vele ziekenhuisopnames van de afgelopen jaren, gebruik ik over het algemeen gekochte stof of bijvoorbeeld ziekenhuisschorten."

Energie

Over de fysieke energie die ze in elk stuk stopt vertelt Nicole: "Omdat veel van mijn werk over mijn lichaam gaat, is het voor mij belangrijk om dit tot uitdrukking te kunnen brengen via een fysiek medium. Ik ben blij dat ik in staat ben om gedachten en gevoelens om te zetten in fysieke objecten waar mensen op kunnen reageren. De emotionele energie die ik in elk stuk leg, is een vermoeiend onderdeel van mijn atelierpraktijk. Kijkers kunnen die voelen; deze emotionele arbeid is evenals het garen of de stof onderdeel van een werk."

"Herstel is als weven: het eist ijver en focus"

Definitief verliefd

"Ik herinnerde me dat ik, op lagere school leeftijd, in de National Geographic een foto zag van een weefgetouw. Dit beeld bleef me bij. Iets in mij wilde leren hoe ik moest weven." Tijdens haar kunstenstudie kreeg Nicole les van onder anderen Lia Cook en Josh Faught. Ze werd definitief verliefd op het weven en de eindeloze mogelijkheden die deze techniek biedt.