Met haar nauwgezet op papier geborduurde rasters vervaagt de Amerikaanse kunstenaar Emily Barletta (1981) de grenzen tussen tekenen en borduren. In haar werk verkent ze, op papier met garen en verf, de visuele mogelijkheden van een raster. Of een stapeling, een muur, een berg. De “hand” van de kunstenaar die zichtbaar is in het voltooide werk, is het idee dat dingen onvolmaakt zijn.
Tekst: Dorothé Swinkels
Emily Barletta heeft een voorkeur voor papier of foto’s als ondergrond. “Ik houd van de stijfheid ervan. Stof irriteert mij altijd vanwege het gebrek aan spanning en de rimpels. Het borduren op mijn eigen polaroids is een natuurlijk vervolg op mijn werk op papier. Sinds kort voorzie ik ze van geborduurde rasters.”
“Een overmatig bedekt oppervlak borduren is ongelooflijk tijdrovend en beperkt mijn creatieve flow”
Over haar maakproces vertelt de kunstenaar dat ze de neiging heeft om in kleine series te werken. “Elke serie heeft een uitgangspunt als basis. Ook als ik vanuit de natuur werk, doe ik dat volgens een bepaald systeem. Dat geeft me de vrijheid om te spelen zonder dat ik me verloren voel.”
“Ik probeer niet te veel te plannen, ik heb enige vrijheid nodig. Om tot nieuwe ideeën te komen bekijk ik onlangs genomen foto’s of graaf in mijn bak met borduurgaren op zoek naar kleuren. Meestal heb ik een vaag plan in gedachten, of een kleur of patroon. Onlangs heb ik geborduurd naar aanleiding van tekeningen van reisfoto’s.”
“Werkend aan een serie kan opeens de verveling toeslaan”, vertelt Emily. “Dan heb ik de behoefte om over te schakelen naar iets nieuws, iets anders. Dan genereer ik weer nieuwe ideeën die om uitwerking vragen.”
Emily is steeds transparanter gaan borduren, minder bedekkend. “Dat heeft met tijd te maken. Een overmatig bedekt oppervlak borduren is ongelooflijk tijdrovend. Ik heb ontdekt dat het mijn creatieve flow beperkt. Dan zit ik te veel vast aan één stuk in plaats van dat ik door kan stromen naar nieuwe werken.”
Over haar relatie met de kijker zegt ze: “Ik wil dat het een intieme en rustige uitwisseling is, misschien zelfs contemplatief. Ik houd van kunst die me iets laat voelen, en ik hoop dat mensen iets voelen als ze wat tijd met mijn werk doorbrengen.”