Tamara Kostianovsky over haar “boomstronken” van kleding

In het atelier van Tamara Kostianovsky vindt een soort alchemie plaats; tafelkleden worden vogelveren, gedragen truien dierlijk vet, corduroy broeken boomschors. Begin jaren nul verhuisd ze vanuit Argentinië naar de Verenigde Staten om kunst te studeren. Ze had echter moeite voldoende materiaal te vergaren. “Totdat ik in mijn eigen koffer vol textiel keek en besloot mijn kleding te gaan ‘kannibaliseren’ voor mijn werk.”

Tekst: Dorothé Swinkels

Sindsdien bestaat het meeste materiaal dat Tamara in haar werk gebruikt uit kledingstukken uit haar eigen garderobe, of in het geval van de “Boomstronken”, uit die van wijlen haar vader. Tamara: “Bij het kopen van kleding voel ik me aangetrokken tot een bepaald kleurenpalet – aardetinten, crèmekleuren, rood – dat ik jaren later soepel in mijn kunst verwerk. Ik zie kleding als een soort tweede huid, een surrogaat voor het lichaam. Een materiaal dat herinneringen draagt, dat onze dode cellen en ons DNA verzamelt.”

“Mijn eerdere werk was massief, dat beperkte de sculpturale mogelijkheden”

Een eerbetoon

Het overlijden van haar vader, een fervent tuinliefhebber, was aanleiding voor "Nature Made Flesh”, een serie boomstronken. Tamara wilde haar verdriet door middel van deze werken kanaliseren en gebruikte er zijn kleding voor; diens kenmerkende corduroy broeken voor de boomschors en de pastelkleurige stukken voor de binnenkant van de bomen, die ze wilde laten lijken op vlees. Samen lijken de stronken een scène uit een apocalyptisch bos te vormen.