De Franse kunstenares Edith Meusnier vlecht kleurrijke maar tegelijkertijd subtiele netten die ze met het landschap integreert. Het lichte, doorzichtige en etherische textiel van Edith bedekt het landschap niet, maar versmelt in de omgeving. De techniek die zij hiervoor gebruikt is de zogenaamde sprang.
Tekst: Marta Kargól
Edith heeft grote belangstelling en liefde voor textiel, maar is zich ook bewust van de sociale en ecologische impact die de textielindustrie heeft op de planeet. Door het maken van haar kunst participeert zij in dit soms vernietigende proces dat zij met diezelfde kunst veroordeelt. Edith: “Dit zijn de tegenstellingen die ik probeer te laten zien, door een paradoxale enscenering in de natuurlijke omgeving te componeren. Mijn netten creëren een onzeker interval door het spelen met illusie en verleiding, terwijl de natuur juist zekerheid en duidelijkheid nodig heeft.”
“Ik ben gefascineerd door de eenvoud en de mogelijkheden van sprang”
De enige techniek die Edith in haar werk gebruikt is de zogenaamde “sprang”. Edith: “Sprang is een magische weeftechniek die dateert uit de bronstijd. Het ontstaat door het weven van draden gespannen tussen twee stelen, zodat het werk aan de ene kant automatisch wordt gespiegeld op de andere. Met andere woorden: ik maak maar de helft van het werk, en de andere helft ontstaat uit zichzelf. Ik was altijd gefascineerd door die eenvoud en de mogelijkheden die deze techniek biedt.”
De kunst van Edith laat zich kenmerken door herhaling en eenvoud. Zoals ze zelf zegt: “De gebaren zijn repetitief, de materiaalkeuze is beperkt, de vormen zijn basaal.” De kunstenaar vermenigvuldigt de kleurassociaties, brengt verscheidenheid aan in de ritmes en contrasteert gradaties. “Het landschap blijft zichzelf voortdurend veranderen, afhankelijk van elk uur en seizoen. De installaties kunnen opeens opgaan in een landschap en op een ander tijdstip van de dag of jaar verschijnen ze weer in volle contouren.”
Licht speelt een zeer belangrijke rol in het werk van Edith. “In de volle zon verdwijnen mijn werken praktisch in de schaduwen en worden ze bijna ondoorzichtig. De kleuren verschieten onregelmatig in het licht of in de schaduw, waardoor de effecten van transparantie anders worden, en ze op die manier de ruimte opnieuw indelen. Deze variaties versterk ik verder door mijn installaties te plaatsen op het water, waar ik met de spiegeleffecten kan spelen.”
Het werk van Edith wordt beïnvloed door nog een natuurlijke factor, te weten de wind. “Als de wind zwak is, trillen de netten samen met het gebladerte. Bij windvlagen improviseren ze een ongekunstelde choreografie.” In haar omgeving staan veel dichte bossen die de grootste windstoten verzwakken. Vroeger was haar werk vluchtiger en beweeglijker, maar net zoals bomen ouder én standvastiger worden, zo is de mobiliteit van haar installaties verminderd.
Hoofdbeeld: Edith Meusnier, "A l'entour", 2018, Forêt d'Halatte