"Een pijnlijke confrontatie met het huidige bestaan. Er komt weinig uit mijn handen. Een pas op de plaats.
Hoop en kansen voor de toekomst. Maar helemaal gerust ben ik niet..."
"In deze 'coronatijd' voel ik me meer op mezelf teruggeworpen en zoek ik vaker de stilte op. Juist door dit te doen, besef ik hoezeer we onderling verbonden zijn. Geïnspireerd door de vele afbeeldingen in de media van mensen op balkons en achter ramen, breng ik dit gevoel in dit werk tot uitdrukking. Te zien zijn negen geïsoleerde individuen in hetzelfde licht."
"Bestaande structuren veranderen; de anderhalve meter verandert onze levens, de atmosfeer verandert, en ook onze zienswijze.
Ik heb als uitgangspunt een katoenen geweven lapje genomen dat staat voor de structuur die er was. Die structuur ben ik gaan veranderen. Door draden verder uit elkaar te brengen en deze te begrenzen. Hierdoor krijg je een totaal andere structuur. Binnen die structuur ontstaat een vrijere vorm; een afspiegeling van wat er nu om ons heen gebeurt?"
"Deze twee kleine beeldjes waren al gemaakt als onderdeel van een serie. Nu sluiten ze naadloos aan bij de C(orona)C(crisis), natuurlijk op 1,5 meter."
"Rijdend langs de Hogesnelheidslijn verwonder ik mij over de schoonheid van de bovenleidingen. Het grafische lijnenspel dat zich vastzet op mijn netvlies. Lijnen die verbindingen vormen, daar draait het eigenlijk om. Connecties in de ruimste zin van het woord, zowel materiële als ook menselijke.
Juist nu, in deze tijd, is het verlangen naar verbintenis groter dan ooit.
Dit werk is gemaakt in 2015, niet wetende dat het vandaag de dag zo actueel zou zijn."