Textielkunst in tijden van corona [online expositie]
Geen gezicht #63, Itie Langeland
"Sociale distantie: sociaal en afstand lijken tegengesteld te zijn. In sociogrammen worden cirkels gebruikt die elkaar vaak overlappen (als men elkaar ontmoet, samenwerkt) waardoor nieuwe vormen ontstaan. Een virus kun je ook zo zien, het beweegt en muteert tot nieuwe vormen. Mixed media: collages waarin geborduurd, geschilderd en gesneden is."
Werk in uitvoering, Esther Pennarts
"In februari keek ik verwonderd en blij naar de betoverende schoonheid van een ontluikende Amaryllis bloem. Daarna volgde de harde klap van het coronavirus. Met veel verdriet in vrienden- en kennissenkring. De lente begon wrang en hartverscheurend. Het virus zet alles op z’n kop en ontregelt ieder van ons. Maar de natuur valt niet te stoppen, het stuifmeel zal het virus overwinnen, zal zich verspreiden en zorgen voor groei en bloei. Dit werk is nog niet af, helaas het virus is nog onder ons, het vaccin is nog niet gevonden…”
Corona en ander verdriet, Gerda Plooij-den Hond
"Katoenen zakdoeken mogen niet meer. Maar ik heb ze nodig om mijn tranen te drogen; om mijn vader, die vorig jaar stierf, om onze poezen, die we sinds vorig jaar moeten missen en om onnoembaar verlies in tijden van Covid-19. Het motief van de rouwkaart, poezen, virussen en tranen heb ik gequilt. Het werken aan deze deken bood troost."
Blaker, Hermien Hendriks-Assen
"Deze blakers zijn geïnspireerd op een keramieken blaker die ik van mijn moeder kreeg; zij overleed op 99-jarige leeftijd, vlak voor de coronacrisis. Zij was heel fragiel, bijna etherisch geworden. Deze werkstukken symboliseren voor mij de kwetsbaarheid van ons als mens. Hoe hard we ook werken, hoe goed we ook voor onze dierbaren zorgen, hoe sociaal en gedreven we ook zijn, er komt een minuscuul deeltje aan, onzichtbaar voor het blote oog, en onze realiteit staat op zijn kop, wordt afgebroken en daarmee de illusie van onze onkwetsbaarheid."
Stillness, Nancy Graumans
"Het wandkleed was net af toen het coronavirus kwam. Vorig jaar was ik met mijn jongste dochter op vakantie in Schotland. Helemaal onder de indruk van de stilte en schoonheid van het landschap wilde ik dit uitdrukken in een wandkleed. Ik maakte het van eerder door mij gemaakte lapjes en restjes handgemaakt vilt. Ieder stukje heeft voor mij een verhaal. Door het hergebruiken hiervan is het een wandkleed vol herinneringen geworden. In deze tijd van corona staat het wandkleed voor mij voor rust, stilte, weemoed, verlangen…"