De interacties tussen ruimte en werk van Alonzo Pantoja

De site-specific installaties van de Amerikaanse kunstenaar Alonzo Pantoja (1993) zijn een arrangement van materialen die niet op hun plaats lijken te zijn, maar visueel wel in harmonie. Hij begint meestal met een bezoek aan de ruimte om er vertrouwd mee te raken, maakt aantekeningen over plafond, ramen, lichtinval, verlichting en echo. Daar maakt hij gebruik van, integreert zijn (regenboog)weefsels en streeft naar interactie met de locatie.

Tekst: Dorothé Swinkels

In zijn installaties geeft hij zijn weefsels ongebruikelijke plekken, gedrapeerd op een paal of in een hoek over een plint, zelden aan de muur. Alonzo is geïnteresseerd in wat het leven aangenaam maakt en hoe hij dat kan visualiseren. Hij wil momenten en toestanden delen - of dat nu het drinken van een kop koffie is, het horen van de regen tegen het raam of het schuilen onder dekens. Hij gebruikt graag de regenboogkleuren. Wat overblijft van zijn installaties zijn foto’s. De onderdelen hergebruikt hij in verschillende situaties.

Studioportret.

‘Ik heb de neiging om vrij open en kneedbaar te zijn met ideeën en denken in het algemeen – dat werkt voor mij het beste’

Geen weefgetouw

‘Als ik een weefwerk maak, denk ik aan de momenten waarop ik me het meest op mijn gemak voelde en probeer daar uiting aan te geven’, vertelt hij. ‘Ook wil ik het weven herdefiniëren, weg van het statische begrip dat het een ambacht is. Bij het zien van zijn weefsels verwacht je niet dat hij wel echt heeft leren weven op een traditioneel weefgetouw, maar… hij ervaarde dat als te beperkend. Hij werkt, om meer exploratief te zijn, liever op houten weeframen.

Zonder titel (regenboog #1), lichtstatieven, 2020.

Bestel boeken, materialen en magazines!

Naar webshop

Taal als startpunt

De kunstenaar legt uit: ‘Ik maak vooraf geen plannen of schetsen, maar meer lijsten van dingen. Voor mij is het belangrijk om te beginnen met taal, dat leidt me in het maakproces. Meestal pak ik een woordenboek en zoek woorden op die mogelijke titels kunnen zijn en begin met het maken. Als het werk af is, ga ik terug naar het schrijven en leg verbanden met het visuele werk. Vaak verschuift de titel waarmee ik was begonnen een beetje. Ik heb de neiging om vrij open en kneedbaar te zijn met ideeën en denken in het algemeen – dat werkt voor mij het beste’.

Delen en aanraken

Alonzo heeft het gevoel dat hij niet gekozen heeft om kunstenaar te worden, dat kunst hem koos. Het is zijn eerste liefde. Hij zegt: ‘Kunst is een taal waarmee wij als kunstenaars een dialoog kunnen aangaan met de kijkers. Ik wil mijn werk delen, wil contact maken met de kijkers, hoop dat ze zullen zeggen: “Ik wil dat aanraken”.’

> Naar de website van Alonzo Pantoja