Als kijker verdwijnt je besef van tijd naar de achtergrond terwijl Celina Vleugels je meeneemt in een denkbeeldige wereld, verlangend naar de dagen van weleer. De Belgische kunstenaar (1996) zoekt een mogelijkheid om de meest kwetsbare versie van zichzelf uit te kunnen werken in de vorm van stofmontages gecombineerd met garen, verf en handborduurwerk. Haar werk kan er dan wel gezellig uitzien, maar heeft altijd een droevige, melancholische ondertoon.
Tekst: Dorothé Swinkels
In tegenstelling tot het zachte materiaal dat ze gebruikt, snijdt Celina in haar werk pittige thema’s aan zoals: hoe gaan we om met het verlies van een dierbare (ze verloor heel jong haar moeder die actief werkte met textiel). Moeten we onszelf beschermen? Ben ik echt mijn eigen ik? Het medium textiel sluit goed aan bij haar gevoelswereld en heeft haar de tools gegeven om opener en dichter bij zichzelf te komen om zo haar ideeën te kunnen uitwerken. Soms gebruikt ze toevoegingen als garens en verf.
Waarom textiel
De tactiliteit is de reden waarom Celina voor het medium textiel als drager heeft gekozen. ‘De zachte/ verschillende materialen gaande van wol, verhuisdeken, verschillende soorten textiel, borduren, verf hebben allemaal een andere soort gevoeligheid en dat versterkt in bepaalde mate het resultaat van hoe mijn werk zal worden en hoe er naar gekeken kan worden’. Het gevoel van veiligheid en comfort is een gevoel dat zij wil nastreven. ‘Het is een gevoel van magie om een idee te kunnen omvormen tot een textiele of tactiele creatie’.
Hoop en droom
Celina hoopt dat de kijker ergens geraakt kan worden en haar gevoelsmatigheid kan meevoelen. ‘De toeschouwer kunnen raken is het mooiste compliment dat je kan ontvangen. Een bepaalde fragiliteit, waarin de toeschouwer zich kan onderdompelen in mijn wereld, en er toch zijn eigen beeld en invulling aan kan geven.’ En verder droomt zij van een aanhoudende, gestage carrière.
https://www.instagram.com/celinavleugels/