Het werk van de Franse kunstenaar Constance Boulay schommelt tussen sculpturen en installaties. Voor haar werken, die intieme emoties zoals de angst om te vergeten en verlaten te worden benadrukken, maakt ze gebruik van tweedehands materialen vanwege hun poëzie. Met het op hun kop zetten van traditionele technieken en oude materialen onthult ze intimiteiten en suggereert ze geheime verhalen.
Tekst: Dorothé Swinkels
Voor Constance is het lichaam de zetel van intimiteit, van afstamming, de plaats waar ieder van ons zijn gedwarsboomde verlangens en stoutste hoop toont of opsluit. Door het gebruik van textiel om emoties te delen probeert de kunstenaar werken te creëren die mensen op een intieme manier raken. De kijker speelt een cruciale rol door zich rechtstreeks te engageren met de diepe en persoonlijke thema's die aan bod komen zoals vaak verwaarloosde aspecten van onze menselijke relaties en ons collectief geheugen.
Grote moeders
‘Met stoffen sculpturen, die sterk verbonden zijn met het ambacht, kan ik een wereld opnieuw uitvinden, herstellen en een poëtisch beeld bieden. Ik leg de nadruk voor zover mogelijk op de vermenigvuldiging van ledematen; meerdere armen, symbool van nut, van superkracht, of bungelend, wreed van nutteloosheid. Ik wil dat mijn beelden altijd troostend zijn, hun meerdere armen roepen de mentale last op. Mijn grote moeders noem ik ze.’
Expressief
Als 10 jarige leerde Constance zichzelf naaien door knuffeldieren te maken, dat was een boeiende eerste ervaring die het begin markeerde van haar verdere ontdekkingstocht. ‘Sinds ik met mijn kunst ben begonnen, vormt afgedankte kleding de kern van mijn werk. Ik speel met de codes en normen van waarheidsgetrouwheid: misvormde hoofden, grote benen of lange vingers, alles is misvormd en ruw, expressief. Het misvormde, het gehandicapte, het buitenmaatse, het marginale, het ongepaste, het lelijke...: over al deze veroordelende begrippen spreek ik een ban uit tegen spot en bied ik een tegengif tegen afwijzing’.
Zij hoopt dat haar werk niemand onverschillig laat, dat het vragen oproept en gesprekken uitlokt en dat het toeschouwers dwingt om hun eigen emoties en ervaringen onder ogen te zien. Dat lijkt gelukt, de textielcreaties van Constance Boulay laten niemand onverschillig. Ongrijpbare herinneringen komen terug en vluchtige beelden worden opgeroepen.
Ga naar de Instagram http://@ constancegabriel