Het stucwerk van de Forumad Moskee en de beschilderde tegels van de Seljuk Dynastie zijn haar inspiratiebronnen. De kunstenaar probeert ervaringen van haar reizen, waarbij zij de Iraanse architectuur van de vorige eeuwen met de kenmerkende en bijzondere geometrische en arabeske ontwerpen en baksteenwerk heeft bezocht, door haar gemonteerde presentaties met haar publiek te delen.
Tekst: Dorothé Swinkels.
De Iraanse kunstenaar Fariba Boroufar is wever, zij is niet formeel opgeleid, ze pikte het ambacht op in haar omgeving, in Iran hebben kelim- en tapijtweven een lange geschiedenis. Een identiteitsloze hedendaagse Iraanse architectuur heeft alle rijkdom en waarden uit het verleden vervangen, en juist daarvoor wil Fariba aandacht vragen. Installatie van haar werk op nationale en historische plaatsen is momenteel nauwelijks toegestaan, daarom monteert zij haar werk in afbeeldingen van die plekken. Jammer vindt ze, omdat het publiek zo geen interactie met de werken kan hebben.
Een mogelijk onderwerp flitst enige tijd door haar hoofd totdat ze een algemeen idee kan vormen. ‘Voor elk project bestudeer ik de vorm en functie van de voorwerpen/ strukturen die ik in het algemeen in mijn werk wil weergeven’. Voor het uitvoeren van grote werken onderzoekt de kunstenaar combinaties van verschillende materialen, en weeft faciliterende proeven. ‘Uiteindelijk zijn mijn ideale werken de projecten die de nadruk leggen op mijn nieuwe zorg, namelijk de aandacht voor vorm en geometrie van de in de vergetelheid rakende klassieke Iraanse architectuur’
Vanaf dat ze startte met haar wandtapijtwerk was Fariba, door haar vroegere ervaring met illustratie, geïnteresseerd in oppervlakken en patronen in de architectuur. Ze ontwierp aanvankelijk volledig tweedimensionaal werk. Vanwege de traditionele en historische achtergrond van het weven van tapijten in Iran zijn er nogal wat mensen die haar werk nog niet kunnen zien als autonoom en serieus. Gelukkig zijn er, naast verschillende traditionele weef-/textielkunstenaars in Iran ook kunstenaars die proberen verder te gaan dan de traditionele methode en het weven in de richting van beeldende kunst sturen, deze gelijkwaardig proberen te maken aan andere soorten beeldende kunsten.
Soms zijn Fariba’s werken een soort masker, een soort tweede identiteit. De laatste jaren is het voor haar een speciale expressiemethode geworden. ‘In mijn land is een Hijab verplicht en vrouwen worden op veel plaatsen gedwongen een Hijab te dragen. We worden gedwongen om een extra laag van aanwezigheid in de maatschappij te tonen en dat is moeilijk. Meestal lijkt het op het dragen van een masker, wat niet bij ons vrouwen past’.
Volg Fariba Boroufar op instagram: @fariba_boroufar