De veelkleurige verticale kleurverlopen van Ulrike Martha Zimmerman
Tonje Høydahl Sørli integreert haar weefraam in cartoons met een boodschap
De Noorse kunstenaar Tonje Høydahl Sørli (1978) legt met haar werkwijze de constructie van het weven bloot. Ze laat een deel van de kettingdraden van haar raamweefsels bewust ongebruikt waardoor deze een zichtbaar element in het totaalbeeld worden. Bovendien integreert ze het weefraam in het werk door haar weefsels er gewoon op te laten zitten en het geheel vrijstaand op de vloer tentoon te stellen.
Tekst: Dorothé Swinkels
Tonje verwerkt populaire culturele referenties in stripfiguurbeeldtaal - inclusief tekstballonnetjes - in haar werk. Zo probeert ze de manier waarop de maatschappij volgens haar vandaag de dag functioneert, te illustreren. Ze vertelt: ‘Ik wilde met humor en door het gebruik van deze in onbruik geraakte weeftechniek verwijzen naar de jaren 1960-1980, waarin iedereen een weefgetouw/raam had en paars droeg, ervan overtuigd de wereld te kunnen veranderen.’
Tonje Høydahl Sørli, When Grief Comes
‘Waar anders dan in Daisy Duck vind je het symbool voor vrouwelijkheid?’
Uitwisselingsstudent
Het handweven op een raam kende ze uit haar jeugd; haar oma weefde wandkleden. Het was een schok toen ze er op de kunstacademie achter kwam dat daar alleen les werd gegeven in getouw- en gobelinweven. Ze leerde er weliswaar veel andere textieltechnieken, maar raamweven bleek "uit”. Van een Engelse uitwisselingsstudent leerde ze de details van het raamweven, de techniek die echt bij haar blijkt te passen. Het geeft haar, naïef en impulsief als ze is, de vrijheid die ze nodig heeft. Ze kan nauw betrokken zijn bij de uitvoering en al werkend zelf haar beslissingen nemen.
Tonje Høydahl Sørli, Brittle Little and The Brutal Truth
Uitgangspunten
Tonje vertelt: ‘Ik verzamel fragmenten uit strips, citaten, interviews en werk van daaruit. Ik houd van strips, ze hebben grote invloed gehad op generaties lezers. Waar anders dan in Daisy Duck vind je het symbool voor vrouwelijkheid en vrouwen? Mensen herkennen zich in haar. Om te proberen jongere kijkers te bereiken, gebruik ik dieren uit strips in een dialoog over hoe het is om klein versus groot te zijn en over machtsverhoudingen.’ Haar titels als “Je wilt dat het kan veranderen” en “Ze zeggen dat we in het leven ons eigen geluk maken” komen uit de cartoonwereld, maar verwijzen tevens naar de complexiteit die zo vaak onder de oppervlakte ligt – en misschien ook naar het verlangen om terug te keren naar de onschuld van het geluk van een kind.
Tonje Høydahl Sørli, He Disappears in a Cloud Black Ink
Leven als kunstenaar
Inmiddels snijdt ze, op zoek naar andere manieren van werken, haar weefsels ook los van het raam. Het veroveren van een plek in de kunstwereld blijkt nog steeds moeilijk. ‘Maar ik houd van en moet dingen maken met mijn handen, dus ik blijf leven en werken als kunstenaar, low-budget, in voor- en tegenspoed.’
> Naar de website van Tonje Høydahl Sørli
Hoofdbeeld: Tonje Høydahl Sørli, We don't know what the little bird sings.
Meer
Ana María Hernando maakt de ongekende mogelijkheden van tule zichtbaar
De veelzijdigheid van werken in textiel te zien in Museum de Kantfabriek
Eva Fàbregas toverde een industriële hal om tot een surrealistisch landschap met amorfe sculpturen