Het BORO ATELIER: duurzaam én sociaal textiel

Twee jaar geleden vluchtte Roua Alhalabi uit Syrië. "De eerste twee maanden in Nederland waren moeilijk, ik sprak de taal niet en begreep niks." Nu is ze docente Natuurlijke verf- en zeefdruk bij het BORO ATELIER in Amsterdam.

Tekst: Karin Stroo

Net buiten de ring van Amsterdam-West staat het voormalige HTS-gebouw. Tegenwoordig is het een ambachtelijke broedplaats voor creatieve ondernemers. Het BORO ATELIER heeft er een prachtig hoog klaslokaal met uitzicht op een lommerrijke binnentuin. Hier kunnen mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een leer- werktraject volgen. Ze leren naaien, textielverven en zeefdrukken.

Lotje Terra: "Mijn prioriteit is dat je met alles hier terecht kunt."

Sexy slip

Lotje Terra (38) en Celia Geraedts (36) zijn de oprichters van het BORO ATELIER. Duurzaamheid en sociaal ondernemen staan voorop. Zo wordt er met natuurlijke verf gewerkt en gebruiken ze biologisch katoen. Terra lacht, ze haalt een foto tevoorschijn van een felblauwe sexy slip die werd verkocht bij Zeeman: "Deze is teruggeroepen omdat veel vrouwen last kregen van eczeem vanwege de gifstoffen die na het verven overgebleven waren. Een mooi voorbeeld van hoe slecht synthetische verf kan zijn."

Tweeënhalf jaar zijn ze bezig. Onder de paraplu van het BORO ATELIER valt BORO MINI: hier kun je babyspullen kopen zoals lakens en slabbetjes. Terra: "Met subsidie van Sociale Helden* zijn we begonnen. We hebben een pilot gedaan met de eerste deelnemers van het traject: Roua en Fares. Beiden zijn doorgestroomd en werken nu in het atelier."

Blauwe luchtbelletjes

Roua Alhalabi (31) roert in een grote ton met daarin indigo verf. Er drijven blauwe luchtbelletjes bovenop, volgens Alhalabi een teken dat de verf van goede kwaliteit is. Niet zonder trots zegt ze: "Ik werk hier nu acht maanden." Alhalabi laat het hele productieproces zien: van de bakken met verf tot aan de droogruimte. Voor iemand die nog maar twee jaar in Nederland woont, spreekt ze de taal buitengewoon goed. Zelf denkt ze daar anders over: "Ik spreek het een beetje", lacht ze vriendelijk. De negen statushouders krijgen hier in het atelier anderhalf uur per week Nederlandse les, speciaal gericht op de vaktermen uit de textielindustrie, zodat ze ook kunnen uitstromen. Roua Alhalabi heeft het BORO ATELIER gevonden via Refugee Start Forces, een platform dat statushouders koppelt aan ondernemingen – en omgekeerd.

Het leren van de verftechnieken en het zeefdrukken vond Alhalabi niet moeilijk. "Ik geloof dat als je iets leuk vindt je het ook makkelijk leert. Celia en Lotje zijn heel lief en hebben veel geduld. Ze leggen het je uit tot je het goed doet." Naast statushouders werken bij het BORO ATELIER ook vijf mensen die met een burn-out te maken hebben gehad of die al langdurig werkloos zijn.

Oude ambachten

Lotje lacht: "De kleuren die we nu helemaal goed hebben, zijn roze, blauw, groen en grijs. Dat hebben we niet zo bedacht, maar die komen van de meekrapwortel en de bladeren van de indigoplant. Het zijn heel oude ambachten. Hoewel, de synthetische kleuren bestaan nog helemaal niet zo lang. Maar het is wel de meest vervuilende industrie na olie. 'Hoe is mijn kleding gekleurd?' is nog niet echt de vraag die bij veel mensen speelt…"

Galappelbad

Er drijven linnen gymschoenen in een bak met verf, voor de winkelketen Tenue de Nîmes. Die hebben best veel met blauw gedaan en nu willen ze roze. Roua: "We verven de schoenen met meekrap, ze moeten een hele tijd in dit bad. Maar… eerst een periode in koudbeits, dat maakt de schoenen schoon. Het is een soort voorbehandeling van de stof zodat de kleurpigmenten beter hechten.** Daarna gaan ze in een galappelbad. Zonder deze stap blijft de kleur niet zitten. Dan volgt de meekrap en dan de wasmachine. Bij iedere stof geldt voor de baden weer een andere tijdsduur."