Marjolein Burbank ‘schrijft’ haar levensverhaal in borduurwerk

De Nederlandse kunstenaar Marjolein Burbank (1957) beschrijft zichzelf als een verhalenverteller. Haar kunstwerken vertellen het verhaal van haar leven. Ze gebruikt vaak teksten die zijn geïnspireerd op wat haar in het dagelijks leven overkomt of wat er in het nieuws is. Als ondergrond gebruikt ze een diversiteit aan materialen, zolang ze maar doorgestikt kunnen worden.

Tekst: Dorothé Swinkels

Hoe heb je je als textielkunstenaar ontwikkeld?

“Ik ben autodidact. Dat komt doordat ik op verschillende plaatsen in het buitenland heb gewoond waar weinig cursussen ter beschikking waren. Het goede hieraan is dat ik mijzelf veel kennis heb bijgebracht door het zelf uit te moeten zoeken.”

“De overgang naar het kunstenaarschap is geleidelijk gegaan. Door lessen die ik volgde bij Charlotte Yde en Pam Holland ben ik losgekomen van het traditionele werk, en heb toen de eerste stap gezet in de richting van kunstenaarschap; van traditionele quilts, portretten en ‘jurken’ naar mijn huidige eigenzinnige werk. Ik vind het belangrijk steeds te vernieuwen, dat voelt voor mij als een uitdaging die ik graag aanga.”

Je teksten hebben vaak een boodschap. Met een spijkerbroek met slijtplekken reageer je op de SIRE-reclame “Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn”. Hoe komt een werk tot stand?

“Ik werk vaak impulsief, begin met een idee dat gaandeweg kan veranderen. Ik schets bijna nooit maar ik maak wel proefjes. Deze hang ik op, vervolgens kijk ik er veel naar en verander tot ze klaar zijn.”

“Ik wil commentaar geven op wat mij raakt, over wat mij overkomt.”

“Geleidelijk aan ben ik steeds meer tekst gaan gebruiken, omdat ik iets wil vertellen. Ik wil commentaar geven op wat mij raakt, op wat mij overkomt in mijn persoonlijke leven of op gebeurtenissen uit het nieuws. Het zijn vaak vrouwenissues die mij bezighouden. Afhankelijk van mijn ondergrond en wat ik wil maken, borduur ik met de hand of op de naaimachine. Ik gebruik nooit voorgeprogrammeerde letters, ik ‘schrijf’ met de machine in mijn eigen handschrift. Alhoewel, nu ik in Nederland woon, ik ook nog vaak Engels gebruik, omdat het internationaal is, maar ook omdat de associatie soms anders is. Ik wil vaak net iets meer zeggen dan dat er letterlijk staat.”